Posts
ဆရာႀကီး ဦးျပည့္ဝင္းေမာင္ ဆံုးၿပီ တဲ႔
ဟင္...တကယ္လား၊ ငါ မသိေသးဘူးလို႔ ပဲ ျပန္ေျပာႏိုင္တယ္။ မ်ားတယ္ဟ... အရင္လအတြင္းမွာ ဆံုးတဲ႔သူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္၊ တျခားသူေတြကုိ နင့္ေျပာျပရင္လည္း နင္မသိမွာမို႔ ငါမေျပာေတာ႔တာ....။ ဘာျဖစ္လို႔ အဲေလာက္ထိ ဆံုးတဲ႔သူေတြ မ်ားရတာလဲ၊ ရာသီဥတု ပူလို႔လားလို႔ ျပန္ေမးမိတယ္။ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီလိုပါပဲ... တိုက္ဆိုင္သြားတာလား မသိဘူး။
ေနာက္....
ဆရာမ ေဒၚတင္သန္းလည္း ဆရာႀကီးနဲ႔ တစ္လတည္းမွာပဲ ဆံုးတယ္...တဲ႔။
ၿပီးေတာ႔... ဦးခ်ိဳတူးေရာ....အဲဒီလမွာပဲ.....
ဦးခ်ိဳတူး ဆံုးသြားေတာ႔ "စိမ္းလန္းသစ္ပင္ စာၾကည့္တိုက္" ကို အခု ဘယ္သူ ကိုင္ေနလဲ...။ "ငါေသခ်ာ မသိဘူး၊ ဦးခ်စ္တီးတို႔ ကုိင္ေနတယ္ ထင္တယ္။ ဦးသန္းစိုးတို႔လည္း အဖြဲ႕သစ္ ျပန္ဖြဲ႕မယ္ ေျပာေနတယ္"
"ေအာ္.... ေအးေအး၊ ဒါနဲ႔ ေဟ႔ေရာင္။ ေက်ာ္ခိုင္ကုိ ညေန ငါးနာရီေလာက္ ငါ ဖုန္းေခၚမယ္လို႔ ေျပာထားလိုက္ပါဦး။ အခု ငါ ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ႔မယ္...."
ဆရာႀကီး ဦးျပည့္ဝင္းေမာင္၊ ဆရာမ ေဒၚတင္သန္း.... ေအာ္.... ျမန္မာစာ ဆရာ/ဆရာမ ေတြခ်ည္းပဲ ဆံုးပါးသြား ၾကတာပါလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနမိတယ္။ ဆရာႀကီး ဦးျပည့္ဝင္းေမာင္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုးတန္းတြင္ ျမန္မာစာ သင္ေပးသည္၊ ဆရာႀကီးရဲ႕ လက္တြဲေဖာ္ ဆရာမ ေဒၚေဌးတင္က ကၽြန္ေတာ္႔အခန္း အတန္းပိုင္ ျဖစ္သည္။ အရာရာ သည္ မေန႔တစ္ေန႔ကလိုပင္ ျပန္ျမင္ေယာင္လာ ျပန္သည္။ ကိုးတန္းႏွစ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕သည္ အျမဲတမ္း တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ ခၽြန္ထြက္တတ္ေသာေၾကာင့္ ဆရာႀကီးေရာ၊ ဆရာမပါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ရင္းႏွီးပါသည္။
ဆရာမ ေဒၚေဌးတင္ ကိုေတာ႔ အတန္းပိုင္မို႔ ရင္းႏွီးျခင္းျဖစ္ၿပီး၊ ဆရာႀကီးကိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ကဗ်ာဝါသနာ ေၾကာင့္ ရင္းႏွီးျခင္း ျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီးက ျမန္မာကဗ်ာသင္လွ်င္ ေနာက္ခံသမိုင္း အျဖစ္အပ်က္ပါ ေျပာျပတတ္ သည္။ အျခားစာသင္ခ်ိန္မ်ားတြင္ အခ်င္းခ်င္း ေျပာင္ၾက၊ ေနာက္က် ရွိတတ္ေသာ္လည္း ဆရာႀကီးအခ်ိန္တြင္မူ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿငိမ္ေနသည္က မ်ားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕ေပၚတြင္ ဆရာႀကီးက ဆိုးသည္ဟု မျမင္ေပ၊ ဒါေပမယ္႔ ဆရာမ ေဒၚေဌးတင္ကေတာ႔ အျမဲတမ္း အတိုင္အတန္း ခံေနရေသာ အတန္းပိုင္းဆရာမ ျဖစ္ေသာေၾကာင့့္ သူ႕တပည့္ဆိုးမ်ားအေၾကာင္း သိပါသည္။
အေသအခ်ာ ျပန္ေတြးၾကည့္လွ်င္ ကိုးတန္းႏွစ္က ကၽြန္ေတာ္႔တို႔၏ အေျခအေနသည္ အႏၱရာယ္ရွိလွေသာ အေနအထားျဖစ္သည္။ အရာရာကုိ သူမ်ားလက္ခံတိုင္း လက္မခံဘဲ ကန္လန္႔ခံခ်င္စိတ္ မ်ားေနသည္။ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာ ကုိယ္လုပ္၍ သူမ်ားကုိ အလကားေနရင္း လူရာမသြင္းခ်င္သလို စိတ္ျဖစ္ေနသည္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကံေကာင္းပါသည္၊ အတန္းပိုင္ဆရာမ ေဒၚေဌးတင္က အမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံေရးမ်ားကုိ ပ႔ဲျပင္ ထိန္းေက်ာင္း ေပးႏိုင္ခဲ႔သလို ဆရာႀကီး ဦးျပည့္ဝင္းေမာင္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေလလြင့္ခ်င္ေနေသာ စိတ္မ်ားကို ကဗ်ာတြင္ ကိန္းဝပ္ေစရန္ ဖန္တီးေပးထားႏိုင္ခဲ႔သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္၊ ဆရာႀကီးနဲ႔ ဆရာမတို႔ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔မို႔ဆိုၿပီး သီးသန္႔ထား လိုက္ျပဳျပင္ေပးလိုက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာတို႕ရဲ႕ ေမတၱာေစတနာနဲ႔သာ အရင္းတည္ၿပီး ဆံုးမပံုသြင္း ေပးလိုက္ၾကတာပါ။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္႔တို႔အတြက္ေတာ႔ အႏၱရယ္မ်ားတဲ႔ လမ္းခ်ိဳးတစ္ခုကေန လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။
ေအာ္... ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ ဆရာသမားေတြ.....
အခု မရွိၾကေတာ႔ပါလား....။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္...
ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ပါတယ္၊ ဆရာႀကီး ေကာင္းရာသုဂတိကုိ လားမယ္ဆိုတာကုိေပါ႔....
ဆရာမ ေဒၚတင္သန္း...၊ ဆရာမကေတာ႔ အျမဲတမ္း ခပ္ေအးေအး ေန႔တတ္သည္။ တပည့္ေတြ ႏႈတ္ဆက္တိုင္း ေအးေအးခ်ိဳခ်ိဳေလး ျပံဳးတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ခုႏွစ္တန္း အတန္းပုိင္ဆရာမ ျဖစ္ၿပီး ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္သည္ သိပ္မဆိုးလွေသးေသာေၾကာင့္ ဆရာမႏွင့္ ပတ္သက္၍ သတိတရ အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးေတာ႔ မရွိခဲ႔ပါ။ ဆရာမသည္ ျမန္မာစာဆရာမ ပီသစြာ စာဖတ္မ်ားသူ ျဖစ္ၿပီး စာဖတ္ရာတြင္ ေအးေအးေဆးေဆးႏွင့္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ဖတ္တတ္ သည္။ စာရွင္းလွ်င္လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပင္....။ (ျမန္မာစာကုိ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ပီပီသသ ရြတ္ဖတ္တတ္ သည္ဟု မိမိကုိယ္ကုိ ယူဆလွ်င္ စာတစ္ပုဒ္ကုိ အသံထြက္ဖတ္ၾကည့္ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အထစ္ထစ္ အေငါ႕ေငါ႕ ျဖစ္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရပါလိမ္႔မည္။)
ျမန္မာစာကုိ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ဖတ္တတ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္႔ကုိယ္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔ထိ မယူဆမိေသးပါ။ ကဗ်ာရြတ္ ရေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္၏ အႀကီးမားဆံုး ဒုကၡမွာ စကားလံုးဝါးသြားျခင္း၊ ထပ္သြားျခင္း ျဖစ္ၿပီး အျမဲတမ္း ေျပးျမင္ အားက်မိေသာသူမွာ ဆရာမ ေဒၚတင္သန္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတန္းေတြ တစ္တန္းၿပီးတစ္တန္း တက္သြားေသာ္လည္း ဆရာမသည္ အျပံဳးခ်ိဳခ်ိဳေအးေအးေလးကုိ အျမဲပန္ဆင္လွ်က္ သူ႕တပည့္ေတြကို ႏႈတ္ဆက္ တတ္ျမဲ...။ အခု ဆရာမ မရွိေတာ႔ဘူးဆိုမွ ဆရာမရဲ႕ အျပံဳးခ်ိဳခ်ိဳေအးေအးေလးကုိ ျပန္ျမင္ေယာင္လာမိသည္။ ေသခ်ာပါသည္... ကၽြန္ေတာ္႔ဆရာမကေတာ႔ ဘယ္ဘံုကိုပဲ ေရာက္ေရာက္ အျပံဳးခ်ိဳေလးကုိ ပန္ဆင္ေနပါလိမ္႔မည္။ အျမဲတမ္း ေအးခ်မ္းေနပါလိမ္႔မည္။
ဆရာမႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေနာက္ထပ္မွတ္မိေနသည့္ အျဖစ္အပ်က္ကေလး တစ္ခု ရွိေသးသည္၊ ဆရာမ၏ သားျဖစ္သူ ကုိ.... ျဖစ္သည္ (နာမည္ မမွတ္မိေတာ႔)။ ကုိ.... ႏွင့္ေတာ႔ ကိုးတန္းႏွစ္ေရာက္ေသာအခါ ကဗ်ာေရးသူခ်င္းမို႔ အနည္းငယ္ ရင္းႏွီးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကဗ်ာေတြကို လံုးဝမႀကိဳက္ပါ၊ ရည္းစားစာထဲ ထည့္ေရးရေသာ ကဗ်ာမ်ားဟု ေျပာေသာအခါ "မ်ိဳးသက္ႏွစ္" က ရယ္ပါသည္။ (အမွန္ပင္ ကၽြန္ေတာ္၏ ကိုးတန္းႏွစ္ကာလသည္ ေထာင့္မက်ိဳးဆံုးအခ်ိန္ ျဖစ္ပါလိမ္႔မည္။)
ညေန ငါးနာရီက်ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာ္ခိုင္ဆီ ဖုန္းျပန္ေခၚျဖစ္သည္၊ ၾကားရတဲ႔ သတင္းေကာင္းေတြကေတာ႔.... "ဟလို.... ေက်ာ္ခိုင္၊ ေယာက္ဖ...။ ဘယ္လိုလဲ.... အဆင္ေျပရဲ႕လား"
"ေဟ႔ေရာင္ေရ.... အဆင္ေျပတယ္၊ ငါတို႔ ဒီမွာ လုပ္ေနတဲ႔ ကုိထြန္း၊ ကုိဟိန္းတို႔ ဦးသန္းစိုးတို႔နဲ႔ ခ်ိတ္မိသြားၿပီ။ မင္းသိခ်င္တဲ႔ သတင္းေတြအားလံုး သူတို႔လည္း စိတ္ပါလက္ပါနဲ႔ ကူရွာေပးေနတယ္။ အစံုပဲ... ေဟေရာင္ေရ.... ေရႊဆံပင္တံတား သတင္းေတြကိုပါ ဆရာေတာ္ဆီကေန ယူေပးမယ္ ေျပာတယ္။"
"အား... ေဟ႔ေရာင္၊ ၾကားရတာ အားရတယ္ကြာ။ လံုးဝ အားရွိသြားၿပီ၊ ဒါနဲ႔ မင္းစာအုပ္ေတြေရာ... စိမ္းလန္းသစ္ပင္ ပုိ႔လိုက္ၿပီလား"
"ဦးသန္းစိုးကေတာ႔ Info Link က Library မွာ လွဴလိုက္တာ ပိုေကာင္းမယ္လို႔ ေျပာလို႔ အဲဒီကိုပဲ ပို႔မယ္ စိတ္ကူးထားတယ္...."
"အင္း.... အဲဒါလည္း ေကာင္းပါတယ္။ စိမ္းလန္းသစ္ပင္ကေတာ႔ စာေပေပါ႕၊ Info link ကေတာ႔ နည္းပညာ ေပါ႕... ေကာင္းတယ္.... ေကာင္းတယ္..."
"အင္း....ဒီမွာ လုပ္ေနၾကတဲ႔ လူမႈေရးလူငယ္ေတြကုိလည္း ငါေတာ႔သေဘာက်ေနတာကြ"
"အာ...ဒါနဲ႔၊ မင္းအလုပ္ကေရာ ဘာတဲ႔လဲ...."
"..............."
"ဟဲလို... ေဟ႔ေရာင္၊ ဟဲလို... ဟဲလို...."
ေျပာေနရင္း ဖုန္းက က်သြားပါၿပီ၊ ယင္းမာပင္မွာ ဖုန္းေတြေပါ႔လာေပမယ္႔ လိုင္းေတြက စိတ္ညစ္စရာေကာင္းေနဆဲပင္ ရွိေသးသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ယင္းမာပင္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးသတင္းအခ်ိဳ႕ ကၽြန္ေတာ္ ရလိုက္ပါၿပီ။
ေက်ာ္ခိုင္ ယင္းမာပင္ေရာက္ေနလို႔ သတင္းေကာင္းေတြေရာ၊ သတင္းဆိုးေတြပါ ၾကားရတယ္၊ ပထမဆံုး ၾကားရတဲ႔ သတင္းဆိုးက - - - - - - - - -+ - - - - - - - - -
